Eén op de drie Nederlanders werkt met een chronische aandoening. Toch spreken werkgever en werknemer hier nauwelijks over op de werkvloer. Een gemiste kans, want samen bespreken wat het beste werkt, versterkt de samenwerking. Monique (57), verkoper bij IKEA, en manager people & culture Anna (39) bléven wel in gesprek toen zij een chronische aandoening kreeg.
Bekijk hiernaast de video. Of lees hieronder hun verhaal.
Anna: ‘Monique werkte al 30 jaar bij IKEA toen ze drie jaar geleden een hersenbloeding kreeg. Van een afstandje kregen we een beeld van hoe serieus het was.’
Monique: ‘Mijn eerste gedachte was: oh jee, kan ik nog wel terugkomen bij IKEA? Mijn hele rechterkant was verlamd. Ik ben twee jaar bezig geweest met revalideren: eerst reed ik in een rolstoel, daarna met een scootmobieltje. Inmiddels loop ik met een stok. Als ik niet meer kan lopen, dacht ik, is er dan nog wel werk voor mij?’
Anna: ‘Eigenlijk paste Monique niet meer in haar functieprofiel. Daar moet je namelijk een aantal dingen kunnen; zoals bukken of op een trapje staan. En dat kon ze niet meer.’
Monique: ‘Ik kan sinds die hersenbloeding ook minder goed tegen prikkels en harde geluiden, dus soms moet ik naar achter lopen. Ik dacht dat collega’s zouden denken: moet ze niet gewoon thuisblijven? Waarom is ze nog aan het werk? Dat bleek gelukkig niet zo te zijn.’
Anna: ‘We doen een heleboel aannames en daarom is het zo goed om met elkaar in gesprek te blijven.’
Monique: ‘Dat ik hier kan blijven werken komt echt door mijn team omdat ze soms klusjes overnemen. Het tillen van een matras of andere zware spullen bijvoorbeeld. Soms voel ik me daar wel vervelend over. Maar ze zijn heel zorgzaam..’
Anna: ‘Het was aan mij om aan Monique echt duidelijk te maken dat het team het moet kunnen dragen. En dat dit ook kan veranderen. Ik vind het soms wel lastig om een balans te vinden tussen realistisch blijven én niet Moniques enthousiasme temperen.’
Monique: ‘Die eerlijkheid heeft juist ontzettend veel verschil voor mij gemaakt. Het gaf een wilskracht om door te gaan. Het is zo belangrijk om eerlijk met elkaar in gesprek te gaan, want dan pas weet je waar je aan toe bent.’
Anna: ‘Het UWV keurde Monique uiteindelijk af voor ons bedrijf. Maar we hebben een uitzondering gemaakt: zij heeft beperkingen, maar zet zich zo in voor het bedrijf. Het komt van twee kanten.’
Monique: ‘Dat IKEA mijn vechtlust zag, gaf vertrouwen. En ik ben er open over, dat helpt ook, ik hoef me niet te schamen voor mijn aandoening.’
Anna: ‘Die openheid helpt collega’s zeker om begrip te hebben. Wij moeten als bedrijf óók aan die openheid blijven werken. En blijven inchecken hoe het met Monique gaat. De gesprekken blijven voortzetten. Is het trappetje echt geen optie meer, of kan ze daar ooit weer op? Dit is niet het eindstation.’
